ඩී. වී. සෙනෙවිරත්නයන් ටවර් රඟහල 1931 න් පස්සේ සිනමා හලක් බවට පත්වීමෙන් ඉනික්බිතිව එහි කළමනාකරුවකු වශයෙන් කටයුතු කර අත්දැකීම් ලබා තිබූ කෙනෙක්. එසේම ‘සමුදේවි’ වැනි ටීටර් නාට ද ඔහු එකල රචනා කොට නිෂ්පාදනය කළා.
1960 ගණන්වල ඉඳලම පුවත්පත් ලිපි ඔස්සේ ඔහු නැංවූ හඬ වුණත් ටවර් රඟහල රජයට ගතයුතුය යන්නයි.
1990 වසරේ දී මම ඩී. වී. සෙනෙවිරත්න සූරීන් හමුවන්නට දෙහිවල අත්තිඩිය උපනන්ද මාවතේ පිහිටි ඔහුගේ නිවෙසට ගිය ගමන මට තවමත් මතකයි. එහි දී ටවර් හෝල් ඉතිහාසය ගැන ඔහු මා සමඟ හුඟාක් කරුණු කියා සිටියා. ඔහු එය මා සමඟ කියා සිටි ආකාරයටත් ඉහත සඳහන් පොතේ දක්වා ඇති ආකාරයටත් ටවර් රඟහල රජයට පවරා ගැනීම ගැන මුලින් ම කතා බහක් ගිහින් තියෙන්නේ 1965 - 70 ඩඩ්ලි සේනානායක ආණ්ඩුව කාලේ එවක උප ඇමැතිවරයකුව සිටි ආර්. ේමදාස මහතා මේ යෝජනාව අගමැතිවරයා වෙත ඉදිරිපත් කර තිබෙනවා.
ඒ අවදියේ ටවර් රඟහල හිමිව තිබුණෙත් සිලෝන් තියටර්ස් සමාගමට. ඩඩ්ලිගේ සොහොයුරු රොබට් සේනානායක එදා එම සමාගමේ අධක්‍ෂවරයකුව සිටි නිසා ටවර් රඟහල රජයට ගැනීමේ එකී යෝජනාව යාත්මක නොවූ බව ඩී. වී. මහතා කියා සිටියා. ඊට පස්සේ 1970 - 77 සමගි පෙරමුණු ආණ්ඩුව කාලෙත් ආයෙත් ඉහත යෝජනාව මතුවෙලා තිබෙනවා. සෝමවීර චන්සිරි, ලක්‍ෂ්මන් ජයකොඩි වැනි ඇමැතිවරුන් මේ සම්බන්ධයෙන් දැඩි වුවමනාවකින් කටයුතු කර ඇති ආකාරයක් ද දිස් වෙනවා. ලක්‍ෂ්මන් ජයකොඩි නම් ටවර් හෝල් නාටවේදී චාල්ස් ඩයස්ගේ ළඟ ඥාතියෙක්. එහෙත් ඒ අවස්ථාවේ එය යථාර්ථයක් බවට පත් නොවුණේ ඒ සඳහා වන තිපාදන නොමැති කියායි.
කෙසේ වෙතත් 1977 යු. එන්. පී. ආණ්ඩුව ආවට පස්සේ අගමැති වූ ආර්. ේමදාස මහතා එතෙක් ආණ්ඩු දෙකක් තුළ යටගසා තිබූ ටවර් රඟහල රජයට ගැනීමේ යෝජනාව යාත්මක කළා. ඒ අනුව එහි සියලු ගෞරවය පක්ෂ භේදයෙන් තොරව ේමදාස මහතාට හිමි කරදීම අපේ යුතුකමක්. ඒ ගෞරවය ඊට පෙර සමගි පෙරමුණ ආණ්ඩුවට ලේසියෙන්ම ගන්න තිබුණු එකක්.
1978 විතර වෙනකොට ටවර් හෝල් පැරණි නළු නිළියන් හිටියේ අන්ත අසරණ තත්තවයක. ටවර් හෝල් යුගයේ නාටවල නිළි චරිත රඟපෑමෙන් ජනයව සිටි සරලා බායි ජීවත්වූයේ කුලියට ඇඳුම් මැසීමෙන්. එසේම නිළි සුසිලා ජයසිංහ තම නිවෙස කුලියට දී කුස්සියේ විසීමෙන් ජීවිතය ගැටගහ ගත්තා.
එසේම ලක්‍ෂ්මි බායි, විමලා කාන්ති, එම්. ජී. තුංගසේන, දේවි සකුන්තලා, ඒ. ඇසිලින් රණසිංහ, මාෂල් පෙරේරා, ෆ්ලෝරි දේවි වැනි නළු නිළියන් වැටී සිටියේ දුක්ඛිත අසරණ තත්වයකට. ටවර් රඟහල රජයට ගැනීමෙන් පසු නිෂ්පාදිත ටවර් නාටනිසාත් මාලිගාවත්ත නිවාස සංකීර්ණයෙන් නිවෙසක් ලැබීම නිසාත් ‘ගම් උදාව‘ වැනි සංදර්ශනවලින් ආදායමක් ලැබීම නිසාත් මේ පැරණි කලාකරුවන්ට ස්වකීය ජීවිතයේ අවසාන භාගයේ හෝ සැනසිල්ලේ විසීමට කලක් උදා වුණා.
ටවර් හෝල් නාටක නැවත නිෂ්පාදනය කිරීම මෙහි පැරණි කලාකරුවන්ට කිසියම් ජීවන මාර්ගයක් වුණත් නාට කලාව විෂයෙහි එහි ඇති වැදගත්කම ශ්නකාරී වුණා. විශේෂයෙන් මහාචාර්ය එදිරිවීර සරච්චන්, ගුණදාස අමරසේකර වැනි විද්වතුන් එය හෙළා දුටුවේ නිර්දය ආකාරයෙන්.
සිරිසඟබෝ ටවර් හෝල් සම්දාය පුනරුත්ථාපනයෙන් වැඩක් ඇත් ද? යන මැයෙන් ගුණදාස අමරසේකර කළ දේශනයක පිටපතක් මා ළඟ තිබෙනවා. ඔහු එය හඳුන්වා ඇත්තේ ‘ජෝන් ද සිල්වාගේ නාට පිළිබඳ සාහිතයික සමාජික විවරණයක්’ වශයෙන් ටවර් හෝල් නාටක ඉතිහාසය ගැන කියවගෙන යන කොට හරි අපූරු සංසිද්ධි දැන ගන්ට ලැබෙනවා. එකල නළුවන් විසින් නිළි චරිත රඟපානු ලැබු බව අප කවුරුත් දන්නා කරුණක්. එහෙත් විස්මයට තුඩු දෙන්නේ ඇතැම් නිළියන් නළු චරිත පවා රඟපා තිබීමයි. උදාහරණ වශයෙන් ලක්‍ෂ්මී බායි ‘දිල්ලි වෙළෙන්දා’ නාටයේ දිල්ලි වෙළෙන්දා ලෙසත් ඇනී බොතේජු දිල්ලි වෙළෙන්දා හා ඇලඩින් ලෙසත් රඟපා තිබෙනවා. තවත් එවැනිම අපූරු සිද්ධියක් වන්නේ එකම දවසේ එකම නාටය දෙතැනක වේදිකාගත වීමයි.
ටවර් රඟහලට අවුරුදු 100 පිරුණු අවස්ථාවේ එක්තරා පැරණි කලාකරුවෙක් මා සොයා ආවා. ඔහු ආර්. එම්. ඒ. රත්නායක. වෙනත් විදියකට හඳුන්වනවා නම් ‘ටවර් හෝල් නාටක ඉතිහාසය’ නමින් පොතක් ලියූ එල්. ඩී. ඒ. රත්නායකගේ පුතා. ආර්. එම්. ඒ. රත්නායක. ඔහු ටවර් හෝල් නාටක ඉතිහාසය ගැන පොත් කීපයක්ම ලියා තිබෙනවා. ඔහු මා සොයා පැමිණ කීවේ තමාට දැන් ජීවත්වන්ට මාර්ගයක් නොමැතිව අන්ත අසරණ තත්ත්වයකට ඇදවැටී ඇති බවයි. ඔහුගේ එකම ඉල්ලීම වුණේ වැටී සිටින්නට නිවාසයක් ලබාදෙන ලෙසයි.
ආර්. එම්. ඒ. රත්නායක මෙවැනි එක් කලාකරුවෙකු පමණක් බව අවධාරණය කිරීම වැදගත්.
No comments:
Post a Comment